2 seria. 41. Co takiego?

Po męczącym dniu w pracy w końcu mogła wrócić do domu i zająć się swoimi sprawami. Miała teraz trzy dni urlopu więc mogła uporządkować trochę swoje sprawy. Wracając d domu miała nadzieje zastać w nim Ryoheia, ale widocznie nie było jej to dane. Jak tak teraz dobrze pomyśli to widywała go tylko rankami i wieczorami, nigdzie przeważnie nie wychodzili. Mimo że dogadywali się bardzo dobrze jakoś nie wyobrażała sobie życia razem z nim, ale przecież nie może wiecznie myśleć o Sasuke.

-Myślałem że już nigdy nie wrócisz z tej pracy- usłyszał znajomy głos, a na jej twarzy od razu pojawił się grymas niezadowolenia. Ruszyła w stronę salonu i oparła się o framugę przyglądając jej „gościowi” siedzącemu na kanapie jej salonu.

-Co tu robisz?- zapytała sucho patrząc na niego zimnym spojrzeniem.

-To tak się witasz z „ojcem”- zapytał uśmiechając się do niej sarkastycznie. Prychnęła na to stwierdzenie.

-Czego chcesz? Najlepiej po prostu opuść mój dom- znów się odezwała i tym razem ruszyła w głąb salonu, ale nie zwróciła jakoś większej uwagi na gościa, tylko minęła go. Chciała się udać do pokoju, ale poczuła nagłe szarpniecie za ramię i chcąc nie chcąc siła została odwrócona w stronę swojego ojczyma. Spojrzała znów na niego gniewnym spojrzeniem. Dotknął delikatnie jej policzka i uśmiechnął się. Próbowała się wyrwać z jego uścisku, niestety był dużo silniejszy od niej.

-Co to za rumieńce? Czyżbyś właśnie przeżywała tak rozkoszne chwile z Ryoheiem. Jesteście na etapie seksu, ale nie pozwalasz mu tu mieszać?- prychnął w jej stronę, a ona nie bacząc na konsekwencje wymierzyła mu liścia , a w jej oczach można była ujrzeć istną furię. Mężczyźnie nie bardzo się to spodobało. Ścisnął jej dłoń mocniej a drugą ręką oddał jej. Poczuła piekący ból na policzku i łzy w oczach. Mimo wszystko nie pozwoliła im dać upustu.

-Możesz być smarkula kobiety którą poślubiłem, ale nigdy w życiu nie podnoś na mnie ręki bo to może się dla ciebie złe skończyć, uwierz mi wolałabyś nie mieć mnie za wroga.-Tym razem jego ton był poważny , a on sam przestał żartować. Rzadko kiedy widywała go w takim stanie i chcąc nie chcąc przestraszyła się.

-Dlaczego po prostu mnie nie zostawisz?- szepnęła, nie chciała pokazywać mu że siego boi że ją przeraża, ale nie potrafiła. Dlaczego akurat musiało ja spotykać to co najgorsze.

-Dlaczego pytasz? Bo jesteś pionkiem w mojej grze, musisz grać jak ci zagram i niestety ale ten plan wymaga twojej ofiary, przecież sama wiesz że nie jesteś nikomu potrzebna prawda?- te słowa zabolały , chciała uciec jak najdalej od niego, ale trzymał ja dalej, a w jego oczach było widać satysfakcje z zadawanego jej bólu- Nikt w całym twoim życiu cię nie chciał. Nic nie robisz tylko ranisz swoich bliskich, najlepiej będzie jak byś po prostu odeszła, nikt cię nie kocha

-Kłamiesz!- krzyknęła a z jej oczu poleciały łzy. Na ten widok na jego twarzy pojawił się jeszcze większy uśmiech.

-Twoja siostra? Pamięta o tobie tylko jak chce się pozbyć córki by móc spędzić czas z ukochanym, w ogóle nie ma dla ciebie czasu. Twój brat? Także ma swoją miłość którą pielęgnuje, kiedy ostatni raz się z nim widziałaś co? Kiedy ostatni raz on do ciebie zadzwonił odwiedził cię? Nie rozumiesz że jesteś im niepotrzebna? Młody Uchiha może mieć na pęczek takich kobiet jak ty, może mieć każda jaka mu się wymarzy, a teraz jest zaręczony wiec po co mu ty? Twoja matka? Gdyby cię kochała to chyba nie wierzysz że dała by ci odejść z domu i przymykała by oko na twoje cierpienia z dzieciństwa? Widziałaś jak kochała twoją siostrę, zawsze byłaś zazdrosna, zawsze chciałaś żeby zwróciła na ciebie uwagę jak na twoją siostrzyczkę, ale ty zawsze byłaś wyrzutkiem. Jedyną osobą która cię kochała był twój ojciec, ale on już nie żyje- zaśmiał się, a ona poczuła jak wszystkie siły ja opuszczają, jakby została właśnie spoliczkowana kilkanaście razy.

-Ryohei- szepnęła cicho, ale to także zostało skwitowane śmiechem

-Mój syn? Myślisz że mógłby cię pokochać? To w takim razie gdzie teraz jest? Dlaczego nie ma go przy tobie? Wiesz faceci też mają jakieś potrzeby. Jak myślisz gdzie jest? Pomyśl trochę?- kpił z niej, a ona nawet nie potrafiła na niego spojrzeć. Utkwiła wzrok w podłodze, a ten puścił jej rękę. Nie trzymana dłużej upadła na kolana i złapała się za bolący policzek, chociaż nie bolał jej tak bardzo jak słowa przed chwila wypowiedziane. Chciała żeby teraz ktoś ją przytulił.

-Dlaczego mi to robisz?- zapytała w końcu spoglądając na niego ze łzami w oczach. Kucnął koło niej io pogłaskał ja po policzku.

-Chcesz wiedzieć?- zapytał, ona tylko kiwnęła delikatnie głową przełykając głośno ślinę. Uśmiechnął się w jej stronę i szarpnął mocno za jej włosy.

-Ponieważ nienawidziłem twojego ojca, za wszystko co kiedyś zrobił, a że byłaś jego jedynym skarbem to proszę, mam nadzieję że patrzy na to co tu się dzieje i płacze że zostawił „TO” na twoich barkach- puścił ja prychnął i zaczął zmierzać w kierunku wyjścia. Za nim jednak opuścił jej dom spojrzał na nią ostatni raz –Jeśli dalej będziesz się pieprzyła z Uchihą to może to się dla ciebie źle skończyć, radziłbym ci teraz jak najszybciej zaręczyć się z moim synem i oddać na „TO”- po tych słowach usłyszała tylko trzask zamykanych drzwi. Patrzyła przez chwilę w przestrzeń. Przeczołgała się na kolanach do kanapy i opierając się o nią plecami przytuliła swoje kolana i ukryła w nich głowę. Chciała z kimś też pogadać, ale do kogo miało zadzwonić? Kiedy jej ojczym miał rację. Ostatnio czuła się jakaś wyobcowana przez wszystkich. Chciała zadzwonić to Itachiego, ale nie mogła, nie chciała ranić jego uczuć, nie chciała go wykorzystać przez to. Czuła się podle, nie wiedziała o co mu chodziło, co miała im oddać, nie miała pojęcia o czym myślał że ojciec jej zostawił. A kolejna myśl którą jej zaprzątała głowę to Ryohei, który przy niej tak dobrze maskował że jej na niej zależy a dziś jego ojciec sam przyznał się do tego ze sypia z kimś innym. Cieszyła się jednak że nie poszła z nim do łóżka. To był jedyny plus w całej jej historii.

Cieszył się że udało mu się dziś wyjść z pracy nie natykając się na Mike, przynajmniej nie musiał szukać wymówki by nie zaprosić jej do swojego domu i zapoznawać ja oficjalnie z rodzicami. Gdy tylko przekroczył próg swojego domu poluzował krawat na swojej szyi i wszedł do salonu, gdzie zastała swojego starszego brata rozłożonego na sofie i przerzucającego kanały w telewizji.

-Witaj w domu- usłyszał jakby od niechcenia.

-Wróciłem- szepnął także cicho i ściągając buty wszedł głębiej.

-Nie ma rodziców?- zapytał rzucając marynarkę na krzesło.

-Poszli na kolacje z Madarą- brat dopiero teraz zaszczycił Sasuke swoim spojrzeniem i uśmiechnął się delikatnie- czyżby Mika cię dorwała w gabinecie?- zapytał z uśmieszkiem. Młodszy nie wiedząc za bardzo o co chodzi spojrzał na niego pytającą, a potem spojrzał na swoją pomiętą koszule i prychnął. Nie miał zamiaru mu się zwierzać co gdzie dziś robił.

-Nadal nie masz zamiaru jej przedstawić rodzicom?

-Po co skoro już znają moją przyszła żonę?- odpowiedział pytaniem na pytanie. Itachii tylko cicho prychnął.

-A czy Sakura o tym wie?

-Za niedługo się dowie

-A więc pośpiesz się bo czuje że jednak możesz się spóźnić- Sasuke totalnie olewając słowa brata ruszył na piętro do swojego pokoju aby odpocząć.

Siedział już ubrany i gotowy do wyjścia, jednak nie ruszał się nawet o krok. Bacznym wzrokiem obserwował dziewczynę którą paradowała w samej bieliźnie koło niego i pakowała różne rzeczy. Przed chwilą wyszła spod prysznica i w końcu zajęła się pakowaniem swoich zakupów.

-Naprawdę ci to nie przeszkadza?- zapytał w końcu, a dziewczyna zwróciła na niego uwagę. Spojrzała na niego pytająco.

-Jeszcze tu jesteś? Myślałam że ci śpieszno do tej różowej wywłoki- odparła i usiadła naprzeciwko niego uśmiechając się słodko.

-Naprawdę nie przeszkadza ci to że musisz za niego wyjść?- powtórzył swoje pytanie całkowicie olewając jej wypowiedź. Mika westchnęła ciężko i oparła się o podparcie.

-Przecież wiesz że nie mam wyboru, a ty dlaczego się zgodziłeś? Przecież wiedziałeś że nie musisz- zapytała tym razem bardziej ciekawa

-Nie chcę żeby ojciec się wpakowała w kolejne gówno, nie mam zamiaru darzyć jej jakimś uczuciem, jest po prostu kolejną dziewczyną którą muszę uwieźć.- odparł beznamiętnie. Mika natomiast na tą wypowiedź zaśmiała się lekko.

-Uwielbiam tą część ciebie? Taki zimny w stosunku do wszystkich, a dal mnie potrafisz się otworzyć. Jesteś taki kochany- wstała i delikatnie podpierając się o jego kolana rękami ucałowała jego usta. Patrzył na jej zamknięte oczy i delikatnie oddawał pocałunki. Po chwili przestała i wróciła na swoje miejsce.

-Nie chcę tego- powiedział cicho.

-Wiem, wybacz mi Ryohei mimo że cie kocham nie mogę z tobą być. Wiesz że ja także robie to dla niego, podobno ten cały Haruno miał haka na cały ten biznes a my musimy jakoś zdobyć to dlatego jesteśmy ważni w tym planie.

-Dziwi mnie tylko jedno- odparł chłopak.

-Co takiego?- zapytała patrząc jak chłopak wstaje i zmierza ku wyjściu z jej mieszkania.

-Że nie obrzydza cię to że musisz za niego wyjść- na te słowa dziewczyna znów się troszkę zaśmiała.

-Wiem jak może to wyglądać, ale nie mogę pozwolić by moja matka się załamała a ojciec poszedł do więzienia- Spojrzała na niego poważniejszym wzrokiem- nawet jeśli Madara jest moim ojcem, a Sasuke kuzynem.

Wybaczcie za taką duża nieobecność czasową, mam nadzieje że chociaż krótka notka wam przypadnie do gustu i chciałam zauważyć ż zbliżamy się powoli do końca. Chciałabym jakoś zmieścić zakończenie do 5 dość długich notek i dać sobie spokój już z tym opowiadaniem. Co do bloga myślałam nad zaczęciem nowej serii, ale to się jeszcze okaże, jak wytrwamy z tą serią ;]