2 seria. 44.Kim jest Shen?

Leżał na swoim łóżku wpatrzony w sufit. Ręce miał założone za głową, a sam był strasznie zamyślony. Czy dobrze zrobił puszczając ją samą? Czy nie powinien iść razem z nią. Ale mimo tego wszystkiego sama mu powiedziała że ona musi uporządkować swoje sprawy , a on swoje. Spędzili trochę czasu na cmentarzu, a potem odwiózł ją pod dom i pojechał na chwilę do biura po czym wrócił do siebie i tak leżał nie wiedząc co ze sobą zrobić. Spojrzał kątem oka na zegarek, który wskazywał przeszło pierwszą. Westchnął i obrócił się na bok. Powinien już iść spać by jutro zacząć coś robić ze sobą. Sakura miała racje, musiał załatwić swoje sprawy, co oznaczało że musiał wydostać się z rąk wujka. Ostatni raz spojrzał na zegarek po czym zamknął oczy, rozmyślał jeszcze jakiś czas o dziewczynie, która tyle przez niego wycierpiała po czym zasnął.

Gdy tylko Sasuke odwiózł ją do domu, od razu skierowała swe kroki pod ziemny prysznic po czym udała się znów do pokoju ojca. Było dopiero po 20 więc miała jeszcze trochę czasu. Musiała przejrzeć kilka tych dokumentów, a potem spakuje się na drogę do swojej matki, a raczej kobiety która próbowała ją wychowywać. Wchodząc do pokoju ojca zapaliła światło i ze zrezygnowaniem spakowała wszystkie dane o niej i o matce do pudła po czym odstawiła je na ziemie. Cieszyła się że miała tyle pamiątek po matce, ale chciała się dowiedzieć czegoś o niej, od kogoś kto ją znał. Myślała nad zawartością drugiego pudła. Może tam znajdzie coś jeszcze o niej? Może uda się jej w końcu dowiedzieć czego od niej wszyscy chcą. Drżącą ręką zaczęła odklejać taśmę i wysypywać teczki z pudła. Zdziwiła się widząc pełno szarych dużych kopert, albo teczek podpisanych datami. Przejechała po nich dłonią po czym zaczęła układać teczki datami. Później zabrała się za koperty które tak samo były podpisane datami, ale na każdej kopercie widniał także napis „dowody”. Nie bardzo rozumiała o co tu chodzi, ale przecież zostało jej to zostawione by się dowiedziała, prawda? Chciała jak najszybciej się wszystkiego dowiedzieć, ale mimo wszystko ciągle miała opory czy na pewno powinna, a co jeśli dowie się czegoś czego nie powinna? Odprężyła się po chwili jednak i delikatnie uśmiechnęła. Skoro ojciec zostawił to jej to musiało być coś ważnego. Nie czekając już dłużej otworzyła jedne akta i zaczęła wertować pierwszą kartkę.

„Dokument sporządzony dnia 21.04.1987 roku. Oskarżony wyparł się wszystkiego, czego można było się spodziewać po jednym z najbardziej wpływowych ludziach w kraju. Oskarżenia po jakimś czasie z nieznanych powodów zostały wycofane, jednak osobnik pozostał pod stała obserwacją policji. Mimo to nie wydarzało się nic o co był oskarżony, dlatego całodobowa obserwacja została odwołana

Ami Haruno”

Nie rozumiała za bardzo tych słów, ale po chwili przełknęła głośniej ślinę gdy na samym dole znajdowało się zdjęcie osoby o której była mowa, jak i jego dane.

-Uchiha Madara- powiedziała sama do siebie i szybko chwyciła kopertę na której pisało dowody i ta sama data co na aktach. Szybko rozerwała kopertę i tak szybko jak wyciągnęła rzeczy z niej tak szybko odrzuciła je na bok. Czuła że serce zaraz wyskoczy jej z klatki piersiowej. Nie spodziewała się ujrzeć zdjęć i to jeszcze takich. Chwyciła się ręką za buzię i poczuła jak resztki jedzenia znów próbują wydostać się na zewnątrz. Szybkim krokiem udałą się do łazienki i klękając przed sedesem pozwoliła opróżnić sobie żołądek. Za dużo stresu i wszystkiego jak na jeden dzień. Poczekała jeszcze chwilę aż fale mdłości przejdą po czym podniosła się, przemyła delikatnie twarz i oddychając głęboko wróciła na łóżko. Musiała być silna by przejrzeć to wszystko dlatego wzięła jeszcze jeden głęboki oddech po czym spojrzała znów na zdjęcia. Znajdowały się na nich ciała, zmasakrowane, jakby ludzie na nich znajdujący się wycierpiały największe katusze. Nie rozumiała tego za bardzo, ale po chwili zaczęła co chwilę przeglądać wszystkie akta i dowody znajdujące się w kopertach. Powoli zaczynała rozumieć co tu się dzieje. Nie mogła w to wszystko uwierzyć. Wszędzie znajdowały się oskarżenia dotyczące Madary, a w dowodach znajdowało się wszystko co mogło by wsadzić go za kratki, ale dlaczego to nie zostało opublikowane? Nie mogła w to uwierzyć, że wuj Sasuke jest w te wszystkie sprawy zamieszany. Były tu podejrzenia o  zamieszanie w narkotyki, dowody na to ze maczał w tym palce, były tu dowody na to że jeśli ktoś zagrażał jego stołkowi politycznemu, ta osoba znikała i po jakimś czasie znajdowano ją martwą. I było tu tego o wiele więcej. Nim się obejrzała godzina wskazywała 5 rano, a ona skończyła wertować dopiero to wszystko. Znalazła jeszcze jedną kartke, przeczytała ja na szybko po czym włożyłą do kieszonki. Przeklęła w myślach na to wszystko, a więc tego chciał od niej Madara wraz z jej ojczymem, jeśli mogła go tak nazywać skoro osoba którą mówiła że jest jej matką wcale nią nie była. Spakowała wszystko z powrotem do pudła i schowała pod łóżko, musiało to ujrzeć światło dzienne, ale najpierw musi się dowiedzieć, dlaczego jej ojciec nie przekazał tego wszystkiego policji tylko to ukrywał. Przecież wszędzie był podpis jego , albo jego matki. Udała się do swojego pokoju pod prysznic, po czym ubierając ciepłe leginsy i koszulę udała się po schodach na dół. Nie czuła się najlepiej dlatego nic nie zjadła, ale mimo wszystko musiała jak najszybciej wyjechać do „matki” by dowiedzieć się co nieco, a miała nadzieje że tamta wszystko jej wyjaśni. Gdy tylko znalazła się w kuchni robiąc ciepłą kawę usłyszała jak ktoś dobija się do jej drzwi. Spojrzała mimochodem na zegarek, który wskazywał 7 raną i westchnęła. Zastanawiała się kogo niesie o tej godzinie do niej. Ze zrezygnowaniem ruszyła w stronę drzwi i gdy tylko ujrzała w nich uśmiechniętego Sasoriego zdziwiła się.

-Cześć siostrzyczko- powiedział czochrając delikatnie jej głowę, po czym wpraszając się do środka. Ona tylko patrzyła na niego w milczeniu. Przez jej głowę przechadzało się teraz tysiące myśli. Skoro był od niej starszy o 6 lat to musiał ją pamiętać, musiał pamiętać swoją prawdziwą siostrę prawda? Więc dlaczego nigdy nic nie powiedział? Przecież gdy zmarła on miał 7 lat więc musiał coś wiedzieć. Zaczęła kierować się za nim do salonu, stanęła w drzwiach oparta o framugę patrząc jak chłopak wychodzi z kuchni z kubkiem kawy w ręce. Kładzie gazetę na stole i prostuje się. Patrzy na nią pytającym wzrokiem z tym jego delikatnym uśmiechem.

-Twoja prawdziwa siostra nie żyje- powiedziała nawet nie wiedząc że te słowa tak szybko wyjdą z jej ust. Ale najgorsza była jego reakcja. Kubek który przed chwilą trzymał w ręce wypadł z jego ręki rozbijając się o panele i rozlewając po nich gorącą ciecz. Sam chłopak stanął jak wryty patrząc na nią wielkimi oczyma. Jego ręce  zaczęły się trząść , a on sam nie potrafił nic powiedzieć…

Wyjechał dziś trochę wcześniej niż zazwyczaj do pracy bo musiał jeszcze wstąpić do biura Takumiego by podać mu papier od różowowłosej, po czym musiał udać się do siebie do biura i także pomyśleć o tym co zrobić by wydostać się spod skrzydeł wujka. Co chwilę jednak patrzył na wyświetlacz telefonu czy czasami dziewczyna się nie odzywała. Nie chciał przegapić wiadomości od niej, chciał być przy niej gdy będzie tego potrzebowała. Niestety jedyne wiadomości jakie dostawała to od Miki że stęskniła się za nim, ale olewał je całkowicie wiedząc że dziewczyna oszukuje go. Kilka razy już wybierał numer do Haruno by dowiedzieć się czy wszystko u niej w porządku, ale nie mógł się przemóc. Dojechał do budynku, gdzie mieściła się firma jego biznesmenowy wspólnika. Wyłączył silnik po czym opuścił samochód i udał się od razu do windy. Wcisnął guzik na ostatnie piętro i nie czekając długo ruszył ku górze. Gdy tylko znalazł się tam od razu zaczął kierować się do biura szefa tego budynku. Miał dać tylko mu rezygnacje Sakury i powinno go tu nie być, ale gdy tylko wszedł do biura Rena od razu zatrzymał się i spojrzał na osoby znajdujące się w środku. Musiał przyznać że oni tak samo jak on byli zaskoczeni ze go tu widzą.

-Sasuke?- odezwał się jeden ze starszych mężczyzn przyglądając się chłopakowi swymi czarnymi tęczówkami.

-Co tu robisz wujku?- zapytał gdy doszedł do siebie, po czym zamknął za sobą drzwi i podszedł bliżej biurka za którym siedział Ren, obok niego stał Haru, a na wygodnej kanapie siedział Madara popijając kawę.

-To samo mógłbym zapytać ciebie, powinieneś być w swoim biurze- odparł łagodnie, ale z chłodem w głosie.

-Mam sprawę- zerknął kątem oka na szefa firmy po czym położył na jego biurku kopertę i czekał na reakcje mężczyzny. Takumi od razu złapał za kopertę i otworzył ja. Po przeczytaniu krótkiej zawartości zgniótł kartkę i wyrzucił ja do kosza po czym przeklną siarczyście pod nosem.

-Nie zgadzam się!- warknął w stronę Uchihy jakby to on był sprawcą tego że dziewczyna postanowiła odejść z firmy i nie była w stanie sama mu tego przekazać tylko przez jakiś świstek papieru.

-Raczej nie masz tu zbyt wielkiego zdania- odparł chłodno Uchiha. Chciał jak najszybciej opuścić to towarzystwo, ale wiedział że jednak chyba zabawi tu trochę dłużej.

-Co się dzieje?- zapytał ciekawy Madary błądząc wzrokiem od Sasuke do Rena chcąc się dowiedzieć dlaczego jeden z nich wpadł nagle w złość.

-Sakura postanowiła zrezygnować z pracy u mnie- odparł chłopak uspokajając się trochę, ale młodego Uchihę najbardziej zdziwiła reakcja wuja. Wpadł jakby w szał, odstawił kubek z kawa na stół i wstał momentalnie.

-Nie może- warknął, a po chwili się opamiętał wiedząc że znajduje się tutaj jego siostrzeniec. Jednak on nie był w stanie nic powiedzieć, był w szoku, a gdy już otwierał usta by coś wydukać na temat nagłej agresji w głosie wujka, ktoś z hukiem wpadł do pomieszczenia.

-Mam dość ojcze- krzyknęła jakaś dziewczyna pokazując na Madare palcem, ale po chwili jednak zrobiła się cała blada na twarzy tak samo jak większość osób. Sasuke już nie wiedział do końca co się dzieje. Patrzył ciągle na dziewczynę , która wpadła do biura i nazwała Madarę swoim ojcem, wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to że osobą tą była Mika, jego narzeczona a jak się teraz okazało także jego kuzynka.

Siedzieli naprzeciwko siebie w ciszy, chłopak nie był w stanie nawet zerknąć na dziewczynę która siedziała naprzeciwko niego. Nie wiedział co ma teraz zrobić. Rozlana kawa jak i kubek zostały sprzątnięte przez jego siostrę, ale teraz nadszedł czas na rozmowę. Westchnął ciężko, musiał się w końcu odezwać, przecież nie będą siedzieć cały dzień w milczeniu.

-Od kiedy wiesz?- zapytał nagle podnosząc swój wzrok i patrząc dziewczynie w oczy. Widział w nich smutek, ale także determinacja.

-Od kilku dni

-Jak się dowiedziałaś? I co dokładnie wiesz?- zapytał opierając się wygodniej na kanapie i wyczekując odpowiedzi. Dziewczyna przygryzła wargę patrząc na brata i także westchnęła.

-Ojciec zostawił mi pewne dokumenty, pisało w nich że Sakura Haruno nie żyje i było zdjęcie wstawione z dziewczynką która powinna być starsza ode mnie od jakieś 3 lata. Byłeś tam ty, Sachiko , rodzicie i ona- odparła szybko patrząc na jego reakcje. Widziała jak cień smutku przebiega po jego twarzy, by za chwilę pojawił się na niej delikatny uśmiech.

-Sakura była młodsza ode mnie o 3 lata, nie pamiętam jej zbyt dobrze, ale zawsze był uśmiechnięta. Zawsze roiła dużo hałasu wokół siebie. Zginęła w wypadku w którym prowadził ojciec, a po jej śmierci kilka tygodni później przyszedł do domu z tobą mówiąc że od dziś jesteś naszą siostra i także masz na imię Sakura. Nic nam nie tłumaczył, a byłaś taka podobna do Sachi że od razu wiedziałem że będziesz dla mnie siostrą. Więcej niestety nie wiem, ojciec nigdy nic nie mówił, ale po tym jak Sakura zginęła matka zaczęła się zachowywać dziwnie, oddalała się od nas wszystkich no i wyszło jak wyszło- zakończył swój dialog patrząc na siostrę, która analizowała po woli jego słowa.

-A wiec muszę po prostu ja odwiedzić- odparła łagodnie wstając w fotela. Poczuła jak kręci jej się delikatnie w głowię, wiec tak samo szybko jak wstała także usiadła z powrotem.

-Kogo?- zapytał dokładnie się jej przyglądając.

-Muszę odwiedzić twoją matkę, muszę się dowiedzieć wszystkiego no i zapytać kim jest Shen- odparła zakładając ręce na piersiach.

-Shen?- zapytał nagle chłopak drapiąc się po głowię. Sakura wyciągnęła karteczkę z kieszeni i podała ją bratu.

„Musisz to podać Shenowi, on będzie wiedział co dalej”

-Pismo ojca- stwierdził chłopak i oddał jej kartkę po czym podrapał się po głowię- to zbierajmy się – uśmiechnął się delikatnie. Nie wiedział co jego siostra ma podać, ale nie chciał teraz o to pytać, skoro ojciec zostawił jej coś to on nie będzie się wtrącał, a ona jak będzie chciała to sama podzieli się z nim tymi informacjami.

-Chcesz jechać ze mną?

-To chyba oczywiste- wstał i poczochrał jej włosy uśmiechając się do niej. Odwzajemniła jego uśmiech oddychając z ulgą. Cieszyła się że brat będzie jej towarzyszył w tej podroży i będzie przy niej.

Szybkim krokiem zmierzał w tak dobrze znanym mu kierunku. W ustach miał bajgla, a w prawej ręce trzymał poranną kawę, która powinna postawić go na nogi. W lewej dłoni zaś trzymał dwie teczki, wypełnione plikami kartek. Nie wyspał się i do tego spóźnił się do pracy. To był jeden z jego najgorszych dni. Do tego na zewnątrz upiornie padało i było coraz chłodniej. Nawet taki krótki spacer z domu do samochodu i z samochodu na komisariat był strasznie męczący. Spojrzał na zegarek na swojej dłoni i przeklął w myślach. Wiedział że dostanie mu się pewnie nie mały opieprz od szefa to nie było jego pierwsze spóźnienie.

-Nareszcie- usłyszał za sobą tak dobrze znany mu głos i przełykając delikatnie ślinę obejrzał się za siebie. Uśmiechnął się przepraszająco kończąc bajgla.

-Siedziałem nad tą sprawą do późna- wyjaśnił i podał szefowi dwie teczki. Tamten tylko westchnął i zabrał ów rzecz z dłoni mężczyzny.

-Przynajmniej jesteś dobry w tym co robisz, na biurku leżą kolejne akta, tym razem specjalnie dla ciebie mały bonus- odparł szef mijając go i machając mu dłonią z aktami. Lustrował odchodzącego mężczyznę swoimi zielonymi tęczówkami. Uśmiechnął się pod nosem po czym zaczął kierować się w stronę swojego biurka. Uśmiechał się do swoich kolegów i koleżanek z pracy, zawsze lubił tu pracować i był jednym z najlepszych. Dochodząc do swojego biurka nawet nie usiadł tylko wziął od razu akta do rąk i je otworzył. Chciał się od razu zabrać do roboty i zacząć szukać czegoś na jego nowego podejrzanego. Uśmiech z jego twarzy nagle znikł, a ręka zacisnęła się mocniej na aktach. Nie spodziewał się że znów ujrzy to zdjęcie i to nazwisko.

-Uchiha- szepnął pod nosem po czym zamknął akta i usiadł na swoim miejscu. Chyba jednak czeka go dość sporo roboty.

Jechali już od kilku godzin, mimo wszystko dojazd do domu w którym bywał tylko na święta może być dobrym początkiem by znów mieć jakiś kontakt z matką. Cieszył się że wybrał się z siostrą i że wyjechali tak wcześnie bo dotrą tam na wieczór. Dziewczyna spakowała tylko kilka rzeczy po czym podjechali do niego do mieszkania , gdzie zakomunikował narzeczonej że wybiera się z siostra na małą wycieczkę i że nie będzie go do 3 dni. Westchnął i kątem oka spojrzał na siostrę, która teraz smacznie spała. Widocznie musiała mieć ciężką noc, a na te myśl a jego twarzy pojawił się mały uśmiech.

-Co się cieszysz?- usłyszał jej melodyjny i zaspany głos. Obudziła się i przetarła delikatnie oczy by nie rozmazać makijażu. Na zewnątrz robiło się powoli ciemno.

-Widzę że miałaś dość ciężką noc

-Nie zmrużyłam oka- odparła patrząc na krople na szybie.

-Czyżby Sasuke cię odwiedził?- zapytał z uśmieszkiem. Na twarzy dziewczyny zawitał wielki rumieniec i z oburzeniem szybko spojrzała na Sasoriego.

-No nie patrz tak na mnie, przecież chyba każdy wie że mimo waszego konfliktu sypiacie ze sobą- zaśmiał się cicho.

-Nie prawda- zaprzeczyła szybko i czułą ze na jej twarzy pojawia się jeszcze większy rumieniec.

-To nie mój interes, ale po co się ukrywacie?- tym razem spojrzał na nią trochę bardziej poważnie. Różowowłosa westchnęła i znów skierowała swój wzrok na zewnątrz.

-Nie ukrywamy się, po prostu kończymy ze sobą, kawałek po kawałku- odparła spokojnie. Nie powiedział nic więcej do niej, ale widział jak jej humor diametralnie się zmienia.

-Może postój na siku?- zapytał zajeżdżając na stacje paliw. Ona kiwnęła tylko głową i uśmiechnęła się do niego. Zostało im jeszcze jakieś 2 godziny drogi, więc akurat czas żeby się wysikać i coś zjeść. Kiedy tylko zatankowali samochód weszli do restauracji która znajdowała się obok. Zjedli cos na szybko, każde z nich poszło do ubikacji, po czym wrócili pod samochód. Sakura gdy tylko chciała otworzyć swoje drzwi poczuła jak kręci jej się w głowię i momentalnie się za nią chwyciła.

-Co jest?- poczuła ręce Sasoriego na swoich plecach. Uśmiechnęła się do niego blado.

-Cała noc nie spała, to zmęczenie- odparła i gdy tylko odetchnęła mocniej świeżym powietrzem kolory powróciły na jej twarz i mogli ruszać dalej.

Dziwnie się czuła stojąc ze sportową torbą przewieszoną przez ramię z parasolem w ręce naprzeciwko domu  w którym kiedyś mieszkała. Odkąd wyjechała stad w drugiej klasie liceum ani razu tu nie wróciła. Nigdy też nie rozmawiała z matką przez telefon. Jej siostra i brat zawsze dzwonili, ale ona nigdy. Chociaż teraz ma wytłumaczenie dlaczego nigdy matka o nią nie pytała nawet. Było cos koło 20 , a światło paliło się jedynie w salonie. Przełknęła głośno ślinę. Poczuła ucisk na ręce i spojrzała w stronę brata, który uśmiechał się do niej zachęcająco. Pokiwała głową i ruszyła przed siebie. Zadzwoniła dzwonkiem. Nadeszła ta chwila prawdy, była ciekawa jak matka zareaguje na jej osobę. Po chwili usłyszeli czyjeś kroki i dźwięki otwieranych drzwi. Nie potrafiła się ruszyć nawet o milimetr wyczekując tego spotkania. Po chwili ujrzeli starszą kobietę która stanęła w drzwiach. Nagle zakryła usta dłonią i zaczęła uważnie przyglądać się gościom którzy zawitali do niej.

-Sakura, Sasori- szepnęła a w jej oczach pojawiły się małe kryształki. Nie spodziewała się ich ujrzeć szybko. Rozmawiała z synem przez telefon jak i z Sachiko, ale nie widziała ich od lat. Nie czekając na nic wybiegła na deszcz i przytuliła dziewczynę do siebie. Zdezorientowana Sakura nie wiedziała co ma zrobić , takiego obrotu spraw sienie spodziewała. Raczej że zapyta czego tu szuka czy coś takiego. Nie zwracając uwagi na nic także objęła matkę wtulając się delikatnie w nią. Taki mały gest a tyle dla niej znaczył. Nigdy nie czuła tego matczynego ciepła. Nagle kobieta się od niej oderwała i przyjrzała się jej twarzy.

-Jesteś taka śliczna, a skoro ty jesteś taka to mała Sachiko też jest śliczna- zaśmiała się delikatnie i tarła łzy.

-Może wejdziemy mamo?- zapytał Sasori z uśmiechem. Kobieta pokiwała głową i zaprosiła ich do środka. Zaparzyła ciepłej herbaty i podała ciasto na stół. Oni rozsiedli się na kanapie, a kobieta usiadła naprzeciwko nich w fotelu i bacznie się im przyglądała. Sakura nie wiedziała od czego zacząć. Jadać tu miała ułożony plan co ma powiedzieć, ale nie spodziewała się takiego zachowania tej kobiety, wiec teraz nie może zachować się sama jak zimna suka. Westchnęła i napiła się ciepłej cieczy ogrzewając przy okazji ręce. Jedak Yume nagle opuścił dobry humor i tym razem jej wzrok spoczął na Sakurze.

-Przepraszam- szepnęła nie spuszczając z niej wzroku. Zielonooka patrzyła na matkę z zaskoczeniem.

-Za co?

Za siebie, za to że musiałaś cierpieć przeze mnie, że nie potrafiłam dać ci szczęścia, dopiero teraz wiem jaka byłam głupia, wybacz mi- widziała że było ciężko kobiecie mówić te słowa i że naprawdę żałowała. Wiedziała że to była jej szansa na rozmowę.

-Wiem- szepnęła i to tym razem matka spojrzała na nią zaskoczona.

-Wiesz?

-Czy mogę zadać ci kilka pytań?- zapytała Sakura niepewnie, Yume pokiwała tylko twierdząco głową.

-Może zostawię was same?- odezwał się niespodziewanie jedyny mężczyzna w towarzystwie. Kobiety uśmiechnęły się do niego i stwierdziły że może zostać.

-Jestem adoptowana prawda?- wiedziała że była to prawda, ale chciała usłyszeć to od kobiety naprzeciwko niej- widziałam artykuł o wypadku- dodała szybko, a Yume zacisnęła swoje drobne dłonie na spódnicy. Kiwnęła tylko potwierdzając głową i jakby rozluźniła się  trochę.

-Myślę że powinnam ci wszystko powiedzieć prawda?- zapytała kobieta

-Chce po prostu znać prawdę no i dowiedzieć się kim jest ta osoba- dodała podając kobiecie kartkę na której było pismo jej ojca. Yume znów spojrzała na nią zaskoczona i uśmiechnęła się delikatnie.

-A wiec zostawił mi wszystko do wyjaśnienia- stwierdziła kobieta i oparła się wygodniej o fotel.

-Kim jest Shen?- znów, zapytała ale nie dostała natychmiastowej odpowiedzi. Jej matka siedziała naprzeciwko niej z zamkniętymi oczyma, po chwili otworzyła , a z jej ust zaczęły wypływać słowa.

-Gdy tylko wyszłam za Rena od razu urodził się Sasori, byliśmy szczęśliwą rodzina. Mieszkaliśmy w Konoha. Ren pracował jako prawnik, a ja jako kosmetyczka. Żyliśmy szczęśliwie, często odwiedzał nas młodszy brat Rena, który był wtedy jeszcze w liceum wraz z dziewczyną, Ami…

-Mama- szepnęła Sakura

-A wiec już wiesz, tak Ami była przeuroczą osobą. Była dość chorowitą osobą, miała słabe serce, a do tego wykryto u niej złośliwy nowotwór. Ami mimo iż umierała codziennie cieszyła się pełnią życia. Wprowadzała zawsze wszędzie pełno radości. Często przychodziła by bawić się wraz z Sasorim, a potem urodziła się Sakura i także z nią. Sakure kochała ponad wszystko, chciała codziennie ją widywać. Potem zaszłam w ciąże z Sachiko, a wtedy okazało się że Ami także będzie miała dziecko. Brat Rena mówił by usunąć płód bo mogła nie przeżyć porodu, ale ona nie potrafiła. I wtedy wszystko się zaczęło.

-To znaczy że Ren Haruno nie był także moim ojcem? Nie miał romansu z Ami? Myślałam że to dlatego mnie nienawidzisz!- krzyknęła nagle różowowłosa, ale kobieta uciszyła ją gestem ręki.

-Daj mi skończyć. Twoim prawdziwym ojcem był brat Rena.

-Ale o nim nic nie pisało w tych papierach- odezwała się szeptem, jednak każdy ja usłyszał.

-Ami pracowała na komisariacie, a twój ojciec w FBI. Byłi wspaniałymi policjantami, ale gdy tylko Ami zaszła w ciąże odeszła z policji i pomagała w domu sporządzać zaparty twojemu ojcu. Wtedy zajmował się naprawdę brudną sprawą, pewnie też już o tym czytałaś- Sakura tylko kiwnęła głową, domyśliła się że chodzi jej o Madare- Ren nalegał twojego ojca o jakieś nowości z tej sprawy, ale nic nie mógł od niego wyciągnąć. Pokłócili się i po tej kłótni więcej do nas nie przyszedł. Ren utrzymywał kontakt z Ami, chciał wiedzieć czy jego brat traktuje ją dobrze. Mimo to Rena bardzo interesowała sprawa z Madarą, dlatego sam zaczął węszyć, niestety jak można to powiedzieć łagodnie, wdepnął w naprawdę głębokie bagno. Wyciągnął na wierz naprawdę nie przyjemną sprawę. I właśnie wtedy wydarzył się wypadek. Sakura umarła, a Ren mimo wielu ran wyszedł jakoś z tego. Nie potrafił poradzić sobie z tym że przez to że nie potrafił odpuścić Madara spowodował wypadek w którym zginęło jego oczko w głowię… Nie uśmiechał się, nie potrafił się przełamać by wziąć choćby Sachiko na ręce. I wtedy przyszła do nas Ami. Była blada jak ściana, ale wciąż uśmiechnięta. Powiedziała nam że wybiera się do szpitala, że czuje ze to jej czas. Poprosiła Rena o ostanią przysługę. By pilnował twojego ojca by cię wychował i od razu przekazała nam że dała córce na imię Sakura, żebyśmy jej wybaczyli za to , ale dla niej byłaś jak płatek wiśni, taka delikatna dlatego nadała ci to imię. Ale po śmierci Ami twój ojciec nie potrafił nic zrobić, załamał się sam w sobie. Zaniedbywał cię i to dlatego Ren przyniósł cię do tego domu i powiedział że spełni ostateczną prośbę szwagierki. Mimo wszystko nie potrafiłam się przemóc, nie potrafiłam cię pokochać. Byłaś taka podobna do Sakury, do mojej córeczki. Gdybyś miała tylko oczy Rena to byłabyś wypisz wymaluj moja córeczka, ale nie byłaś nią, dlatego cie odtrącałam, ale teraz wiem że złamał obietnicę daną twojej matce. Ren zginął w wypadku samochodowym po tym jak znów zaczął się interesować Uchiha. Nie wiedziałam czy będę potrafiła cie wychować bez jego pomocy, ale starłam się, ale po tym jak go zabrakło, mnie zabrakło siły by iść i porozmawiać o tobie z twoim ojcem. Przepraszam- skończyła a z jej oczu znów poleciały łzy. Sakura musiała teraz wszystko jakoś dokładnie poskładać do kupy. Patrzyło tępym wzrokiem w kubek z zimną już herbatą. Więc Ren też nie był jej ojcem, ale jego młodszy brat. Spojrzała znów na zapłakaną matkę i uśmiechnęła się blado.

-Kim jest Shen?- powtórzyła pytanie.

-Shen jest twoim ojcem, mieszka na obrzeżach Konohy- nie mogła w to uwierzyć, jej prawdziwy ojciec mieszka tam gdzieś, żył niedaleko niej, może mijali się na ulicy, a ona nic nie wiedziała. Czuła jak robi jej się nie dobrze, ale nie pokazała tego po sobie, wiedziała że to z nadmiaru informacji i emocji jakie nią targały. Jednak teraz powoli wszystko zaczęło układać jej się do kupy. Teraz to ona jedynie musi rozdać dobrze karty..

No i wyszło jak wyszło, wybaczcie za tak długą nieobecność, jak i za błędy. Mam ferie co nie znaczy że notka pojawi się szybko bo niestety wyjeżdżam na tydzień gdzieś gdzie nie ma komputera a więc Internetu też nie, ale mam już trochę następnej notki napisane, dlatego też powinna się pojawić tuż po moim przyjeździe.

Zaczełam pisać już prolog do kolejnego opowiadania także, ale nie będę go dodawała na tego bloga, ten blog zostanie zakończony, a nowe opowiadanie pojawi się na nowym blogu. Co do jego treści to…może sami się dowiecie czegoś już w najbliższym czasie.

Hmm coś jeszcze…a no tak, to była przedostania notka, tak mi się wydaje, napiszę jeszcze jedną i epilog, no chyba że coś mi nie wyjdzie to dwie notki i epilog, to opowiadanie i tak już trwa zbyt długo, a wiec do następnej :*