Epilog

Notkę wszystkim komentującym, dzięki wam wiedziałam że mam dla kogo pisać to opowiadanie ;*

Wiele nieprzespanych nocy, wiele wypłakanych łez, wiele cierpień. Czy po takich przeżyciach można w końcu zaznać miłość? Czy można jej zaznać od kogoś przez kogo tyle czasu cierpieliśmy? Dlaczego mimo tylu cierpień nie potrafimy zapomnieć o tych których kochaliśmy kiedyś? Dlaczego te uczucia tylko przygasają a nie znikają na zawsze? Te pytania mogłyby nie mieć końca, ale tak już jest w tym pogmatwanym świecie. Jedni lepiej sobie radzą z ukrywaniem uczuć inni mniej.

Pierwszy śnieg w tym roku spadł pod koniec listopada. Siedząc w oknie patrzyła jak płatki śniegu delikatnie opadają na ziemie. Zycie w końcu zaczynało jej się układać. Minął już dokładnie rok odkąd zamkniętą Madare za popełnione prze niego grzechy przeszłości. Ale ten rok wcale nie był tak spokojny dla niej. Wiele się wydarzyło, ale teraz w końcu jest szczęśliwa. Nareszcie mogła zacząć żyć spokojnie. Usłyszała głośny płacz i schodząc z parapetu zaczęła kierować się w stronę łóżeczka w którym spał jej synek. Wzięła go na ręce i przytuliła do piersi, a on od razu się uspokoił. Zaczął bawić się jej długimi różowymi włosami i uśmiechał się przy tym. Jego zielone oczy były wpatrzone w nią jak w obrazek, to chyba jedyne co po niej odziedziczył. Miała nadzieje że w przyszłości będzie bardziej otwarty na ludzi jak ona a nie jak jego ojciec. Miał niecałe 4 miesiące i był bardzo żwawy. Czasami próbował się podnosić i sam chciał siadać, a gdy mu to nie wychodziło to po prostu płakał. Był dla niej wszystkim i nie żałowała niczego co wydarzyło się w przeszłości. Obiecała sobie że nigdy nie pozwoli by jej syn cierpiał tak jak ona. Dużo czasu spędzał z nią jej ojciec. Kochał wnuka nad życie i nie potrafił się z nim rozstać. Zżyła się bardzo z ojcem i dość często go odwiedzała albo on ją. Jej matka, a raczej ciotka wprowadziła się do Konohy by móc być bliżej swoich dzieci. Sachiko gdy tylko dowiedziała się prawdy o tym że nie sa prawdziwymi siostrami wzburzyła się. Pierw Sasori dostał w twarz za trzymanie gęby na kłódkę, a potem niespodziewanie nawet Sakura dostała w twarz że pomyślała o tym że nie jest ich siostra i się od nich zaczynała oddalać. Cieszyła się że mimo wszystko dalej ją traktowali jak rodzoną siostrę. Sasori ożenił się w wakacje i jak się okazało Yuu była w ciąży więc za niedługo na świecie pojawi się kolejny Haruno. Maia wyprowadziła się wraz Ryohei’em i podobno zamieszkali razem. Haru został aresztowany wraz z Madarą za spiskowanie wraz z nim.

-Powinnaś trochę odpocząć, zajmę się nim- usłyszała spokojny ton głosu i delikatnie się uśmiechnęła. Bardzo dobrze znała tę barwę głosu. Odwróciła się z delikatnym uśmiechem w stronę szatyna i podała mu dziecko, wyswobadzając ostrożnie jego rączkę ze swoich włosów.

-Dziękuje że mi pomagasz- odezwała się ziewając. Ostatnio szukała pracy, albo zajmowała się synem, nie miała zbytnio okazji na sen a teraz odpoczynek dobrze jej zrobi.

-Przecież dobrze wiesz że nie musisz szukać pracy, twój syn na pewno będzie żył w dostatku- odparł Itachi podnosząc malca do góry i uśmiechając się do niego. Po domu rozszedł się śmiech małego chłopca. Wiedziała o tym, a mimo to czuła się źle wiedząc że nic poza zajmowaniem się chłopcem nie robi.

-A ty nie musisz codziennie tu przychodzić- obydwoje usłyszeli oschły ton głosu i westchnęli. W progi stał przemoczony młodszy Uchiha i patrzył piorunującym wzrokiem na brata który trzymał jego syna.

-Przygotuje kąpiel- powiedziała Sakura i wyminęła obydwóch mężczyzn. Ostatnio dość często sobie dogryzali i wiedziała że to była jej wina przez to że obaj bracia coś do niej czuli. Ale jej serce niestety wybrało już.

-Yoru chodź do taty- powiedział z uśmiechem Sasuke ściągając przemoczoną marynarkę i rzucając ja w kąt  po czym wyciągnął ręce w stronę chłopca. Niestety Itachi odwrócił się do niego plecami chowając chłopca.

-Niestety, ale będziesz musiał przeżyć bez niego trochę- powiedział starszy z braci pokazując język. Dobrze wiedział że synek był oczkiem w głowię nie tylko matki, ale też ojca. Sasuke nie był pewny czy sprawdzi się w roli ojca, ale każdy bardzo dobrze to widział że był świetnym ojcem. Gdy tylko mały Yoru się urodził postawił wszystkich na nogi by obwieścić że został ojcem, syna nie odstępował na krok i zawsze wstawał do niego w nocy gdy się budził. Nikt nie mógł uwierzyć że ten Sasuke tak często potrafi się uśmiechać. Itachi zabrał torbę z łóżka i minął młodszego brata z przejściu.

-Co ty robisz?- zapytał Sasuke odwracając się i łapiąc brata za ramię.

-Daję ci trochę wolnego, zajmij się też czasem nią, a nie tylko synem- po tych słowach wyszarpał ramię z uścisku brata , ubrał małego i razem z nim opuścił dom Sassuke i Sakury. Młody Uchiha szybkim krokiem znalazł się w łazience gdzie matka jego syna właśnie kończyła nalewać wody na kąpiel.

-Dlaczego pozwoliłaś mu go zabrać?- zapytał ją oskarżycielskim tonem opierając się o framugę w drzwiach. Dziewczyna tylko westchnęła i zaczęła ściągać koszulkę i spodenki. Zostając w samej bieliźnie spojrzała na narzeczonego jakby niechętnie.

-Czasem też potrzebujesz trochę odpoczynku jak i ja- odparła i poczuła dłonie mężczyzny na swoim brzuchu i jego ciepły oddech na szyi.

-Próbujesz mnie uwieść?- szepnął jej do ucha, a jego dłonie zaczęły powoli zjeżdżać zatrzymując się na linii jej majtek. Ona tylko uśmiechnęła się delikatnie odwróciła do niego wpijając się w jego usta. Całowała go zachłannie, a on nie był jej dłużny. Złapał ją za pośladki i podciągnął do góry, tak że ona objęła go nogami w pasie, a on oparł ją o ścianę. Ściągnęła szybkimi ruchami dłoni z niego koszulkę i rzuciła obok.

-Po prostu mam wrażenie że mnie ostatnio zaniedbujesz- wyszeptała między pocałunkami. Chłopak zaśmiał się i delikatnie postawił narzeczoną na ziemi po czym ucałował kosmyk jej włosów.

-A wiec dzisiaj jestem na każde pani życzenie moja droga przyszła panno młoda- szepnął patrząc jej prosto w oczy. Czuła jak po jej twarzy rozchodzą się rumieńce a na twarzy gości uśmiech.

-Panie Uchiha nie może się pan tak zachowywać, nie potrafię już bardziej pana pokochać- po tych słowach poczuła jak mężczyzna bierze ją w objęcia i całuje po szyi.

-Nie mogę się doczekać by cię zobaczyć w białej sukni jak przyjmujesz moje nazwisko

-Wiec musisz jeszcze trochę poczekać- odparła wzdychając. Tak samo jak on nie mogła się już doczekać własnego ślubu.

-Musisz obiecać mi jedno- szepnął i zaczął rozpinać jej stanik. Ona zdziwiona odepchnęła go troszkę i spojrzała na niego pytającą. On tylko uśmiechnął się zadziornie i znów wziął ją w objęcia.

-Dziś będę jeszcze ostrożny, ale gdy tyko będziesz moja na zawsze, zmajstrujemy sobie drugie takie- na te słowa kobieta się zaśmiała po czym znów wpiła w usta mężczyzny. Tak była najszczęśliwsza kobietą na ziemi. Przy sobie miała dwóch mężczyzn których kochała nad życie. Jeden był jej synkiem który podarował jej los. A drugi mężczyzna? Cóż był wybuchowy często się z nią kłócił, ale kochał ją ponad wszystko, a czymże życie byłoby bez kłótni i miłości? Dla niej liczyło się tylko to że mogła już zostawić duchy przeszłości w spokoju i mogła żyć teraźniejszością. Nie przejmowała się przyszłością, bo nie wiedziała co przyniesie, ale nie musiała się jej obawiać. Teraz nie była sama i dobrze to wiedziała. Miała kochającą rodzinę i przyjaciół i wiedziała że teraz może stawić czoła wszystkiemu co złe.

THE END

I tak oto nastąpił koniec tej jakże długiej historii. Trwała ona od hohohoh dość bardzo długa, niestety wszystko się kiedyś kończy. Jak już wcześniej pisałam blog jest zakończony i nic tu więcej się niestety ale nie pojawi. Osobą które komentowały i były ze mną bardzo dziękuje gdyż dzięki wam byłam w stanie zakończyć to opowiadanie. Trochę samej smutno mi się z nim rozstać, ale cóż.

Osobą którym to opowiadanie przypadło do gustu zapraszam na nowego bloga gdzie już pojawiają się rozdziały i mam nadzieje że nowy blog także wam się spodoba buziaczki :*

[LINK]